“Stop maar, het is toch niet goed genoeg.”
Een perfectionist
Streef jij koste wat het kost naar perfectie, stel je liever uit dan dat je wordt geconfronteerd door half werk, is tevredenheid over je eigen kunnen ver te zoeken, zijn fouten uit jouw hand uit den boze, ben jij pas content met jezelf als je daadwerkelijk iets presteert en laat jij je succes afhangen van wat anderen van je vinden?
Herken jij jezelf hierin? Gefeliciteerd, je krijgt een perfectionisme-sticker! Welkom bij de club. Ja, ik hoor er ook bij. Mijn hoofd zit bomvol ideeën en ik ben ervan overtuigd dat ik met deze ideeën iets kan bijdragen om zowel mijzelf als anderen blij te maken. En toch, 9 van de 10 keer komen de ideeën niet verder dan mijn krakende hersenpan, omdat ik op zoek ben naar HET perfecte idee. Mijn ideeën zijn in mijn ogen nooit perfect genoeg. Want wat nou als anderen ze afkeuren? Wat nou als ik kritiek krijg en ga twijfelen? Wat als het niet goed genoeg is?
Er waren eens: een perfectionist en een blog
Ik hou van schrijven en vind stiekem zelf dat ik ook best een leuk stukje op papier kan zetten. Het feit dat ik eindelijk een blog heb opgezet doet me vrolijk rondfladderen terwijl mensen om me heen tegen me zeggen dat ze mijn mindset en passie voor sport graag zouden willen overnemen. Één plus één is twee toch? Was dat maar zo.
Ik heb nog steeds niet gedaan wat ik wil doen: Mijn boodschap overbrengen met deze blog. Tuurlijk, ik heb een domeinnaam gekocht, artikeltjes in elkaar gedraaid en de site opgezet. En daar blijf ik hangen. Ik heb mijn content met bijna niemand gedeeld en heb bijna niemand verteld over het feit dat ik überhaupt een blog heb opgezet over iets waar ik happy van wordt. Allemaal omdat ik bang ben dat het niet goed genoeg zal zijn, omdat ik van mening ben dat het niet perfect is of dat mensen vast niet willen horen wat ik te melden heb. En daardoor wordt hetgeen waar ik zo happy van zou willen worden, iets wat me emmer stress en angst bezorgd.
De pijnlijke boodschap
Oke, deze gaat even pijn doen voor iedereen die de denkbeeldige perfectionisme-sticker in ontvangst heeft genomen. Pak de tissues er maar bij want ik ga je teleurstellen (ik heb mijn tissuebox al naast me neergezet). PERFECTIE IS ILLUSIE. Wat je ook doet, het zal nooit goed genoeg zijn, het zal altijd beter kunnen, er zullen altijd mensen beter zijn in iets dan jij, het kan altijd mooier en jij en ik zullen nooit perfect zijn.
Zo. Doet het pijn of lucht het op? Het mooie aan deze “pijnlijke” boodschap is juist het besef dat we iets onhaalbaars probeert na te streven wanneer we ons laten leiden door perfectionisme. Eigenlijk kunnen we het perfectionisme dus net zo goed gewoon loslaten. Waarom zou je tenslotte moeite doen voor iets wat toch niet haalbaar is. Je zult toch nooit voor iedereen perfect zijn. So, why bother?
Maar hee, het is oké
Ik vind het zo mooi dat ik door begin te krijgen dat perfectie een illusie is. Ook al is het in kleine stapjes, zo leer ik perfectionisme steeds meer los te laten. We zijn niet perfect en dat is dikke prima. Laten we dat nu eens gewoon accepteren. Wat de waarheid is voor een perfectionist hoeft niet jouw of mijn waarheid te zijn. We hebben de keuze om onze eigen waarheid te vormen. We hebben de keuze niet perfect te willen zijn. Je mag het een nat verhaal vinden, maar diep van binnen wil je ook gewoon leren accepteren dat je niet perfect bent, maar goed genoeg.
Ik begon deze blog om weg te stappen van het perfectionisme en nu ben ik er gewoon weer volledig ingetuimeld (Maar hee, gedrag herkennen is stap één in het proces). Oké, Ik ben bang om de blog te delen in de angst dat niemand het zou lezen. Maar ik kan er toch zeker niet vanuit gaan dat 100 mensen mijn blog lezen? Als ik gewoon lekker van me af kan schrijven en daarbij 1 persoon blij kan maken en kan inspireren met mijn blog in iets wat hij of zij wil doen of bereiken, dan heb ik mijn doel toch eigenlijk gewoon behaald? Dus fuck it. Het kan toch altijd beter, is nooit perfect, maar iets is beter dan helemaal niets. Laat dat een les zijn voor de perfectionist.